Link

Het verhaal is verteld. De reden waarom mijn hulp is ingeroepen, duidelijk. De te nemen stappen zijn besproken. Het lijkt klaar.
Toch hangt er iets tussen ons in. Twee vragende ogen staren mij aan, in de stilte. Ik zoek naar een link. Een link die er niet is. Geen, in blauw, geschreven regel met een streep eronder. Geen mogelijkheid om er op te klikken en het verhaal popt op. Geen digitaal dossier, wat snel te openen is. Geen mond die vanzelf begint te praten. Hier zou het kunnen stoppen. 
Als ik die vragende ogen niet zou zien en de hangende schouders zou ontkennen, dan nog heb ik mijn werk goed gedaan. De vertrouwenspersoon heeft geluisterd, gezocht naar de mogelijkheid en de gang van zaken besproken. De melder kan weer door.
Ergens roept mijn eigenwijze, grijze 'ik' mij hard in de oren. Er is meer! Dit kon de melder ook best zelf bedenken. Waarom nu dan niet? Waarom dan toch die vertrouwenspersoon erbij? Dit zo afhandelen zou te makkelijk zijn. Toch op zoek naar die link...
Ik begin maar over mezelf. Mijn achtergrond. Waarom ik dit werk doe. Dat ik blij ben met mijn onafhankelijkheid en, tenslotte, over mijn kinderen. Dat ik ze net zo leuk vind als lastig. Dat ik van ze houd, maar ook uitzie naar een moment alleen. En daar verandert de vraag in de ogen tegenover mij. De blik wordt donker en vertwijfeld. In een digitaal stuk begint hier de blauwe zin met een streep eronder...
Ik geef de juiste klik, door de juiste vraag te stellen. En daar begint het verhaal. Een half uur lang hoef ik niets te zeggen. Een half uur lang verwonder ik me over de melder tegenover mij. Een half uur lang sta ik niet op om het licht, in de schemerende kamer, aan te doen. Een half uur lang wil ik dit niet onderbreken.
Ik ben onder de indruk van de melder, van het verhaal en van het vertrouwen wat ik krijg. Dit is allang geen gesprek meer tussen een melder en de vertrouwenspersoon. Dit is een gesprek tussen twee ouders, waarvan er eentje toevallig een vertrouwenspersoon is. Ik schiet heen en weer tussen mijn persoonlijke inbreng en mijn professionele benadering. De moeder in mij wil troosten en zorgen. De professional luistert, geeft advies en stelt heel veel vragen. Het is een lang, indringend gesprek. Voor beiden.
Af en toe schiet het door mijn hoofd dat ik wel erg ver ga, in dit gesprek. Ik zit in het grijze gebied van de vertrouwenspersoon. Dat gebied waar geen grens op zit. Alles heeft te maken met het goed of niet kunnen functioneren van mijn melder. Als dit verhaal blijft liggen kan de melder wel weer even door met het werk, maar de vraag is; hoe lang? Mijn intuïtie, in het begin, was goed. Het advies was het juiste. Nu pas weet ik waarom. Nu pas heb ik de noodzaak gehoord. Nu is er de bevestiging van het nut van het grijze gebied.
Een volgende keer, als ik merk dat er iets blijft hangen in een gesprek, ga ik met volle overtuiging weer op zoek naar die link. Probeer ik te zoeken waar ik op moet klikken om het achterliggende verhaal te ontdekken. Pas dan help ik mijn melder niet alleen door, maar vooral ook verder.

www.IKcc.services