Ik word gebeld uit boosheid, verdriet, frustratie en nooit uit vreugde. Dát komt pas later, als alles weer lekker loopt.
Maar eerst door de achtbaan van emoties heen. Als ik kom aanlopen zie ik het al. De melder staat te briesen of te trillen. Mijn houding pas ik aan.
Bij 'de boze' stap ik kordaat op diegene af en geef een krachtige hand: 'aan mij heb je wat'. Bij het verdriet duurt het iets langer voordat ik er ben. Er moet eerst nog even adem gehaald kunnen worden. Dan geef ik een hand met een bemoedigende zachte druk: 'bij mij ben je veilig'.
Ik krijg een lading woede toegesmeten of een klein verhaal verteld...
En toch komt het op hetzelfde neer. In alle gevallen heeft de melder bepaald dat het zo niet langer kan. En terecht! En daarvoor ben ik er.
We lachen tijdens het gesprek. Dat geeft wat lucht. Er wordt gezwegen als de emoties te heftig worden. Dat geeft wat rust. En ik luister. Dat geeft wat structuur. Er wordt gehuild. Dan geef ik een zakdoekje...
Schuchter wordt het aangepakt. Er wordt in gesnotterd of een traan mee geveegd. Het wordt verfrommeld of versnipperd. Soms een stukje tafel mee afgeveegd. Er wordt naar gestaard en men legt het opzij.
Ik heb de juiste zakdoek gevonden. Zacht en toch stevig. Klein gevouwen; groot van nut. Voor deze belangrijke taak zoek je een goede kwaliteit. Het moet wat tranen kunnen vangen. Het moet tegen wat gefriemel kunnen. En verfromfraaid mag het geen viezig propje zijn. Tegen boosheid mag het wat weerstand geven. Een goede zakdoek bewijst zijn waarde.
Ik heb de pakjes overal zitten. In mijn tas, in mijn jaszak, bij mijn laptop. Alles waar ik maar een pakje in kwijt kan, daar stop ik er één in. Ik moet er ook snel bij kunnen. Bij voorbaat op tafel is geen optie. Ik ben discreet.
Zónder kan ik niet. Het is mijn kleine houvast in het gesprek. Het is de afleiding voor de melder. Het is de voortgang van het proces. Een simpel papiertje met een groot effect.
www.ikcc.services
www.kleenex.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten